Dag 18 t/m 23 Lombok en Bali

Dag iedereen vanuit het zonnige Bali. De reis eindigt waar hij begonnen is: Kuta Bali - Bakung Sari hotel. Het voelt als thuis; vertrouwd. Toch zijn deze laatste dagen vaak degene waarbij je al gaat toeleven naar het vertrek.
Vandaag was de laatste dag van mijn lieve vriendinnetjes (die ik nu al mis)! Vanochtend hebben we nog wat gewinkeld, en zoals Xio zei: "Nog ff verbranden voordat we naar huis gaan". Want het mooiste souveniertje is toch echt de teint (en oke, foto's en herinneringen kunnen er ook mee door). Een kwartiertje geleden zijn ze opgehaald door onze chauffeur Wayang. Na een "Fijne reis!" en wat tranen vertrok de auto richting Denpasar.
Hier is ik dan weer, alleen. Het alleen zijn vind ik niet erg. Het ergste is de heimwee naar Bali en Lombok en deze hele vakantie. Ik neem terwijl ik door de straten loop al afscheid van dit prachtige eiland. Zeg gedag tegen de mensen, tegen de transport, tegen de Bintangbiertjes, tegen de hitte, tegen de lekkere geur van Indonesisch eten, en tegen onze avonturen die hier deels achterblijven. Zal ik stoppen met dit sentimentele gedoe? Ik heb jullie nog veel te vertellen! Daar gaan we.

Dag 18 t/m 20 Kuta, Lombok
Ik was gebleven bij ons eerste dag in Lombok waarop we een auto hebben gehuurd, en naar het noorden zijn gereden. Na hier te hebben overnacht en gewandeld, hebben we de volgende ochtend vrij vroeg onze backpacks weer volgestopt en zijn we vertrokken via het oosten naar Kuta. De Kuta in Lombok is anders dan Kuta in Bali; minder toeristisch en wat authentieker. Desondanks redelijk veel toeristen waarvan het merendeel surfers zijn. Daar hebben wij helemaal geen problemen mee. Kuta, Lombok is unaniem bestempeld als 'Leukste plek van deze vakantie'. Eentje met veel herinneringen, pissen in je broek van het lachen en heel veel lol.
Enfin.

Vrolijk begonnen we dus aan onze rit richting de zuidkust en surfwalhalla: Kuta here we come! Ons plan was om onderweg te stoppen bij een hotel omdat het volgens sommige mensen onmogelijk was Kuta voor het donker te bereiken. Vreemd genoeg waren we er wel voor het donker. Mede dankzij Merel's Indo-rijkunsten, maar ook door de misleidende analyses over tijdsduur en inschattingsfouten van de Indo's. Ze kunnen het gewoon niet. Is het volgens hun 700m? Dan is het sowieso meer dan een kilometer. Duurt het ongeveer 6 uur voordat je er bent? Dan ben je binnen 3 uurtjes op je bestemming. Goed en wel waren we aangekomen in het plaatsje met heerlijke stranden, mooie baaitjes en
een serene sfeer. Hier houden we het nog wel even uit! Lombok hebben we nogal op de bonnefooi gedaan, een hotel hadden we dus nog niet. Na wat zoeken hadden Xio en ik een goedkope oplossing gevonden: 50.000 RP p.p.p.n. Koopje! Helaas werden we enigszins teleurgesteld toen we vrolijk de kamer binnenliepen bij de aanblik van een toilet wat uit elkaar viel van ellende, en een douche die er eigenlijk niet was (lees: het doorspoelwater van de wc over je heen gooien met een bakje). We wilden weg, maar het personeel had heel aandoenlijk al extra bedjes neergelegd met barbieovertrek. 'Sielig!' Gelukkig kwam Lauri schreeuwend (zoals alleen Lau dat kan) het hotel binnen met de verlossende woorden: "Ik heb een super chill hotel geboekt hiernaast en we zitten naast hele leuke gasten! Surfers!" Binnen 1 seconde waren we weg van het craphol, en zaten we in heaven. Het hotel was mooi, groot, rustig. Ideaal! Het had een zwembad, en de kamers waren tegen het perfecte aan. De bedden hadden geen springveren patroon die je de volgende dag in je rug terugvond, en ook de douche was aanwezig. Lauri, Ilse en ik sliepen op de kamer naast de 'Chille gasten' waar ze het over had. Meet de slissende German die zijn eigen naam niet goed kon uitspreken ("Larth" "Whats your name? Lart?" "Larth" "Lurt?" "Larth." ... "Oke well my name is Lauren") - de bijdehante, idiot Autrailian (Derek) - de grappige Brazillian (Mateus) - en de gespierde Engelsman Steve (Pete).
Na de lange reis van vandaag hebben we deze groep even gelaten voor wat ze waren, en gingen we lekker met z'm vijf-en op het strand eten. Heerlijke vis, voetjes in het zand, het geluid van de zee (afgewisseld door het geluid van het toilet naast ons) en hier en daar het wegslaan van een irritante mug. Toen we klaar waren met eten zaten we uit te buiken, tot de rust bruut verstoord werd door een bulderende Jeep die als een 'mongloid' over het strand ging, een paar rondjes voor het restaurant maakte, en stopte voor de deur aan de strandkant. "Can we join you?" En met deze woorden van de Aussie begon een hele leuke avond. Je zou het niet zeggen, want het nachtleven in Lombok is te vergelijken met een theekransje in de achterhoek. Echter; wie zoekt, zal vinden! Of in dit geval: zal zelf een feestje moeten bouwen. Met zn 9-en zijn we naar de eerste de beste bar gegaan waar ook maar een beetje geluid uit kwam: Livemusic! Lauri en ik gingen alvast vooruit rennen omdat onze blaas zowat op onze knieen hing. Eenmaal in de wc legde Lauri nog net geen barfie van de wc.. waarom stinken toiletten hier allemaal zo?! De bar was vrij rustig, maar dat hield ons niet tegen. Kommaarop met al die nummers die we hier al 88 keer gehoord hebben: Sublime, Bob Marley, Brian Adams en een dubieuze versie van Coldplay. We dansten alsof ons leven er vanaf hing. Het was zo leuk! Na het stugge Gili door de ramadan konden we dit meer dan ooit heel goed gebruiken. Toen we de tent enigszins hadden afgebroken zijn we met de jeep naar het hotel gegaan. Honestly, ik ben blij dat we dat hebben overleefd aangezien de Bob ver te zoeken was. We hadden nog veel te veel energie voor ons bed, dus hebben we het feest voortgezet in het zwembad. Toen allemaal (ongeveer) knockout gegaan van deze leuke dag en nacht!

Dag 19 en 20 Kuta, Lombok
Met een lichte kater en vuurrode ogen (ik heb last van allergie maar weet niet waarvan) werd ik wakker. Om 8:00 zaten we allemaal fris en fruitig maar eigenlijk heel erg brak, aan tafel voor het ontbijt. Zoals gewoonlijk hadden we de keuze uit thee/koffie, toast/pancake, ei en fruit juice/fruit salad. Net toen ik hongerig mijn vork pakte om de kleverige jam over mijn zoete toast te smeren, bereikte bepaalde muziek mijn gehoor. Ik verstijfde, mijn haren gingen overeind staan en mijn lachspieren begonnen te werken. Ik keek Lauri aan en die begon al bijna haar Splash te doen. De muziek die namelijk weer uit de speakers kwam was de welbekende Relax Song van Bali, wat meer iets weg heeft van een parade dooie katten die proberen op de xilofoon hun kunstjes te vertonen. "NO WAY... not agaiiiin!" Ik kreeg geen hap meer door mijn keel, en terwijl we heel brutaal de muziek gewoon uitzetten nam ik een laatste hap van mijn toast, en gingen we er weer opuit! Lekker met de auto opzoek naar mooie strandjes om onze huid een poepkleur te geven. Poepkleur zei ik he? Voor mij geldt denk ik kreeftkleur. Factor 15 ("Factien vijftor") in combinatie met in slaap vallen in de brandende zon op een spierwit strand wat weerkaatst als een malle? Geen goed plan.
We hebben gelunch bij een supermooi lunchtentje bovenop een heuvel waar je uitzicht hebt over heel Kuta en al haar stranden. Prachtig! Lekker een focaccia met eggplant, egg and cheese. De kaas is hier trouwens dubieus, ondanks dat was het heerlijk. Iets minder heerlijk was ons avondeten. Wij Westerlingen krijgen op een gegeven moment gewoon een craving naar 'Normaal eten'. Als kind heb ik nooit rijst gelust, en vanaf dat ik op mezelf ben gaan wonen (2 1/2 jaar) heb ik nooit rijst klaargemaakt. Deze vakantie heb ik het leren eten, zel;fs sambal kan ik verdragen. Toch is er soms een dag dat ik (en met mij die andere 4) smacht naar brood, kaas, aardappels, pasta! Vandaag hadden we uitgekozen om weer eens te zondigen in de vorm van Italiaans. Het leuke aan dit soort acties is dat we er altijd voor gestraft worden. Karma? De pasta was namelijk niet te vreten, en smaakte naar een donut die door de blender is gegaan met eigeel en room. Half kotsend rolden we naar een bar om het weg te spoelen met Bintang en een banana pancake. Deze avond hebben we het rustig aan gedaan, tegen al onze karaoke-plannen in.
De volgende dag weer een lekker strandje opgezocht, deze keer zonder Mereltje. De late night banana pancake was namelijk niet zo goed gevallen (wat niet heel moeilijk te begrijpen was aangezien de pannenkoek beter als 'opgewarmd deeg' op de kaart had kunnen staan). Sielig. Dus Ilse nam het stuur over. De wegen zijn hier ontzettend kut: gaten, brokkeltjes, zand en hier en daar ineens een koe. Thumbs up voor Ilse en Merel dus! Deze dag kan ik me niet heel goed herinneren omdat ik vrijwel de hele tijd aan het slapen was.
's Avonds zijn we met z'n alle gaan eten bij een resdtaurant. Deze keer wijs Indo-food besteld. Rendang! Daarna zijn we opzoek gegaan naar een leuke plek om uit te gaan. Helaas troffen we alleen gedoofde lichten en slapende mensen in bars aan. Het is toch echt vrijdag, of geldt de vrijdag-regel (uitgaan) niet in Lombok? Uiteindelijk zijn we toch bij een leuke bar (lees: zandveldje met een bar en liveband die zo vals zong dat ik begreep waarom ze zo zacht speelden) beland. Dansen, bintang, Busdriver, lachen om de Brazillian ("Nohh! Aai put the caaard daaown! I should nott drink???"), de grootste Gekko ever en plassen achter de auto. De ochtend daarna zouden we om 07:00 sharp vertrekken naar de haven; terug naar Bali! Er was even stress omdat we iemand kwijt waren die ochtend, maar die gelukkig een minuut voor vertrek met haar handdoekje aan kwam rennen. Geen idee waarvandaan, maar we konden vertrekken!



Dag 21 - 22 Kuta, Bali
En toen waren we weer hier. Het voelt vertrouwd, maar het heeft nu ook de irritante eigenschap van de gewoonwording. Ik heb alles al gezien; kijk niet meer op van een kat zonder staart of een hond die lijkt op een hyena, het drukke verkeer is in onze ogen normaal geworden, en we hebben eindelijk de waarde van het geld door (misschien een beetje laat na de velen keren dat we zijn afgezet). Bali en Lombok waren geweldig. Ik mis het nu al. Het land, het relaxte wat ik in Nederland zo mis, de verplichtingen die je niet hebt, de mensen die we hebben ontmoet, de Sky Garden, Bintang, de stranden, de zee die je af en toe naakt aan liet spoelen door de hoge golven, het surfen (en oke, mijn bodyboard), canderi, de karaoke nacht in Lovina, wayang, 'Brown eyed girl' wat vaak voor ons gezongen werd, de banana pancakes, de velen eieren die we per dag aten, de stank van de badkamer, 'Regelen', de Cave, het zwembad, de schoonmakers, Bus driver, het opgelicht worden, ghetto's, de zonsondergangen, en natuurlijk het samenzijn.
Dit was me het reisje wel. Ik wil dit nooit vergeten! Hoop dat deze blog daaraan bijdraagd, en dat jullie plezier hebben gehad met het lezen ervan! Foto's ga ik erop zetten als ik thuis ben.


Hele dikke kus aan iedereen, en tot in Nederland.

Lauren